Gedichten
PRIL
Opnieuw is het herfst en pakt de natuur zich in.
blad zoekt het spel van loslaten in de wind
een noot in de melodie van muziek
druppels schitteren als zacht kristal
korte dag na een lange nacht
licht van buiten naar binnen
waar haardvuur zwak knettert
dansen de vlammen
takken zwiepen
mijmerend
gedwee
ik.
Marije Freriks 18 oktober 2023
LANDSCHAP
Grijs, bruin, groen, goud, geel, rood en koper
zwervend door het land voltrekt zich in hoop tempo de
verandering
ik slorp de ruimte op, weidsheid komt binnen
verwondering en blijdschap
adembenemend
Eindeloos het pad
ik snak naar adem tijdens de weg naar boven
mijn god wat is de wereld wonderlijk
op een hoge top ervaar ik een weldadige eenzaamheid.
Dan komt de klap
ik sta met twee voeten op de grond
ik ben uit de hemel gevallen en daal neer in een ruimte van
bekrompenheid
waar is de schoonheid van mijn eigen land.
Het voelt niet, het is nog niet tastbaar
ik zoek, ik neem waar
kuier tussen de paarden, geiten en schapen
kijk hen in de ogen
ik lees het verhaal.
Marije Freriks, 24 augustus 2023
Blieke is
kieke
Zie het
daar aan de horizon
kiek
hoog boven de bomen
stijgt
de kleurige geest
noa grote hoogte
kiekt af en toe op ons neer.
Ik knipoog
ik zou ook willen zweven
boven de wolken
sterren plukken aan de hemel
Petrus bij de poort begroeten.
Gaan wensen in vervulling?
Wie wet
het zal motte blieke.
Ik kiek en ben vol verwachting.
Marije Freriks
Well, 27 juni 2023
Mirakel
De beweging van de Maas
dagen, echter wekenlang
avontuur van het water
de rivier stijgt, zakt, stijgt, stijgt
een vloedgolf.
De stroom heeft weinig ruimte
grijpt om zich heen
verbreed haar territorium
de oever kijkt angstig toe
een grommend monster dat dreigt
probeert deze af te dammen
het water gaat zijn weg.
Panta Rhei
geen dag gelijk
in overeenstemming met de wispelturigheid van een mensenleven
een schip vaart tegen de stroom en heeft het zwaar
water zucht, gaat op en neer, blaast adem uit.
Ik zet stappen langs de oevers door de graslanden
sop weg, trek mijn voet omhoog en zet de volgende stap.
Langzaam hoger de waterkant op
mijn passen vragen om droogte en gelijkmatigheid
verder weg zie ik de overkant
verder weg
de rivier wordt meer.
Well 18 januari.
Ontkiemen
van een gedicht.
Sprakeloos
woorden zijn ver te zoeken
letters en zinnen gaan steeds op in rook
waar is mijn taal gebleven
mijn verhaal?
Verdwenen in de golven van de zee
in de verre einder?
Verwaaid door de wind
vergooid over het duin?
Neergedaald in het verre polderland
om te kiemen
vervolgens te groeien.
Ik graaf in mijn geheugen
hoe was het ook alweer.
Well, 17 mei, 20.30 uur.
Oorsprong
De wereld vanuit zijn oorsprong blijft bestaan
grote keien zwerven en zijn miljoenen jaren oud
door ijs en water verstouwd
eeuwen, duizenden jaren zijn vooraf gegaan.
Welk is het verhaal wat ten grondslag ligt
misschien heeft er iemand in gewoond
welke dromen zijn vertoond
en hebben de mensheid verlicht.
Hoe zou het voelen om te zijn
traag graniet, kleiachtige leem
een kei in het klein.
Hunebedden doorstaan de gehele mensheid
de aarde zal misschien ooit ten onder gaan
oorspronkelijkheid verliest nooit zijn barsheid.
Marije Freriks.
12 februari 2023.
Wind
fluistert, tiert en buldert
ik word omhuld door een wolk van nevel
voorover gebogen
trotseer het natuurgeweld
oerkracht
fietswielen knarsen.
Adem stoot
hoe lang nog.
De weg ligt voor me
een glooiing alsof ik de top voorbij moet.
Twee oevers verbinden
een oud stram persoon
het water glinstert
de overkant lacht toe
het publiek wacht.
Well, 12 november.
BRUGGEN
SLAAN
Stemmen gonzen
in de top van de kruin
er slingert een weg
langs kronkelende beken naar beneden
banen links
anderen gaan rechts
ergens is het meer waarin het stroomt.
Overbruggingen zijn niet te zien
we gaan over land.
Wonderlijk zoals de dingen soms gaan
liefde en creativiteit
verbindt het hoofd met de ziel.
Well, 13 november.
Pluizenbol.
Schommelend in de seizoenen
sneeuw, regen, hagel
af en toe een windvlaag
zie de gewezen paardenbloem.
Veranderd in pluizen
die verwaaien in de ruimte
vanuit verleden
naar toekomst.
Het ongewisse
om te laten en te zijn
van het hier en nu
vervlogen en geland.
Rust
daalt langzaam neer
in het landschap
dat vernieuwing in zich draagt.
Het pad volgend
ontwaar ik in de verte
vele koppen van geel
en zie de zon.
Marije Freriks, 17 april
STILTE
Frisgroene
stilte
voedselbos
een plek op de wereld
ver weg van het heelal en de sterren
dicht bij de aarde
plaats ik mijn voeten.
Vier mei herdenken we de gevallenen
zij die mede hebben zorg gedragen
voor deze wereld
vrijheid
of toch niet
oorlogsgeweld alom.
19 mei 2024
Marije Freriks
TIJDSPRONG
De regenboog kent een begin en eind
symbool van geluk
en….een pot met goud
kleuren schijnen door het grijs
grauwe verbleekt.
kijk naar het verleden
hoop op heden en toekomst
staat nu in de start-up
Schommelt in de dagen
groen, geel en blauw
aarde
hemel
daartussen is de mens,
het dier, de plant en het water.
De regenboog heeft ook iets onwerkelijks
het begin heb ik helaas nooit gevonden
het einde niet bereikt
Marije Freriks 21 maart 2024
SPRONGEN
IN DE TIJD.
Vanaf de bank in de huiskamer overzie ik onze boekenkast. Ik
kijk naar de ruggen van de boeken, die wat betreft inhoud
spraakmakende werelden kunnen omvatten: landen, culturen,
levensverhalen, geschiedenissen en nog veel meer.
Heel jammer dat niet alle boeken te lezen zijn. Dit fenomeen
komt voort uit een gegeven dat er misschien wel teveel wordt
geschreven, dus te lezen is en uiteraard mijn tijdgebrek.
Eigenlijk hoeft niet alles ingezien te worden, want wat de ene
persoon de moeite waard vindt kan voor mij niet boeiend en
interessant zijn.
Soms haal ik adem en houdt boeken af, ik beheers me. Geen nieuw
boek kopen, lenen of beluisteren. Oblomov van Ivan Gontsjarov
staat wel nog op mijn verlanglijst. De toenmalige Russische
minister van Onderwijs Kovaleski schreef over deze roman: "De
held is een van die door de natuur rijkelijk bedeelde, maar
zorgeloze en luie naturen, die hun leven doorbrengen zonder nut
voor anderen en die er niet in slagen hun eigen geluk te
grijpen.
Deze roman wordt vaak beschouwd als de ultieme incarnatie van de
overbodige man, een stereotiepe figuur uit de 19e-eeuwse
Russische literatuur. Dit intrigeert me, er zijn denkbeelden te
lezen uit1858. Vorig jaar heb ik Staat van ontkenning van Eric
Rozing, een bijdetijdse roman uit 2022 gelezen.
Klimaatverandering en verhoging van de zeespiegel zijn
belangrijke thema’s. Ik heb nu twee boeken uit twee totaal
verschillende tijdperken genoemd. Waarschijnlijk hebben ze in
1858 nooit van klimaatverandering gehoord. In de wereld van de
boeken maken schrijvers enorme sprongen in de tijd, in de ruimte
en de toekomst. Veel, zo niet alles lijkt geoorloofd.
De boekenkast in onze kamer is een waar universum.
Marije Freriks, 18 april
